KİMSE

Zamanı yıllarla tartanlar 

Yanılırlar 

Hiçbir şey tartılmaz başka bir şeyle 

Hatta çoğu zaman kendiyle bile 

Yaşanır, içini tohuma bırakır 

Geçer gider 

Geçmez sandıkların bile 

Hiçbir geçen tartılmaz kalanla 

Neyin kaldığını çoğu kez kendi de bilmezken insan 

Kimse kimse kimse 

Sahi kimse 

Ya da hiç kimse 

Söylediklerimden çok 

Sustuklarım 

Seçtiklerimden çok 

Reddedilmek için 

Ne kadar varsam 

O kadar kimseyim kendime 

Güç kötü bir şey 

Kaderken de 

Kaldıramazken de 

Güç kötü bir şey 

Güçlüyken de 

Güçsüzken de 

Kaldığın yerden devam etmenin karanlığı 

Benzemiyor hiçbir çaresizliğe 

Kimin kaldığı yer var ki dünyada 

Kaldım sandığın yer 

Bizden geçendir çoğunlukla 

İçimizi parçalaya çoğalta 

Hâlâ gittiğim sona aceleci adımlarla 

Bütün iş birinin dediği gibi, 

Yavaşça acele etmek aslında 

Ölene kadar yavaşla işte 

Ölene kadar yavaşla 

Ne başkalaştırırsan o kadarsın 

Başkalarının imtihanlarından büyük gelecekler umma 

Çaresizlik bile bizden bir başkası yapmaya yetmez 

Bize biçilmiş döngüye katlanırız yalnızca 

Bir bakıma hiçbir yerdeyiz 

Bir bakıma yalnızca buradayız 

Var oluşumuzun ağırlığı altında ezilirken yapayalnız 

Ait olduğunu sandığın bütün grupların içinde yapayalnız 

Reddin imkânları sayım kayıpları yoklama kaçakları 

Sanma ki hayat bizi bekler başka kıyılarda 

Oysa biz buradayız 

Halsiz, kanıtsız 

Yılların neyi tarttığını bile bilmeden 

Kendi gücümüzün altında azala azala 

Kollarımız kadar kulaç kalplerimiz kadar sahil 

Hiçbir adanın almadığı yalnızlarız, 

Tamamlanmamış haritasında 

Define ve varlık 

Geleceğin tarihe dağıttığı kayıplar 

Bir gün birbirini bulmanın umuduyla 

Gölgemizle barışmanın uzun yolculuğu: büyümek 

Kendiyle tanışmayı erteler insan çoğu zaman 

Hayat yanlışlarla kısalır 

Başka biri olarak girdiğimiz bir kapıdan 

Bir diğeri olarak çıkarız 

Gündeliğe katlanmak için başkalarını kandırırken kendimizi yanıltırız 

İçimizi denerken yüzeriz farklı yüzlerle kendi içimizde bile 

Bu yüzden aşk yalnızca bir fikirdir 

Bu sefer gerçekleştirdiğini sandığın bir fikir 

Hep öyle oldu bende 

Ve hep aynı kilitte kırıldı 

Fikirler de zamanla değişir 

Kırıldıkları yerde 

Kırıldıkları yer her şeyi değiştirir 

Zamanla bir şey söylemez artık kırılmak bile 

Sonra başka bir başlangıcın kapısında 

Aynı korkularla kalakalırız 

Daha önce de söylemiştim: 

Kimse yoktur kimsenin kimsesizliğine 

Her şiirin gizi başka bir şiirle 

Açıklar kendini 

Demiştim ya, hep öyle oldu bende 

Böyle katlandım kimsesizliğe 

O birini ararken bile biliyordum 

Hiç kimse hiç kimse hiç kimse


MURATHAN MUNGAN


Şiir Antolojisi